Piłka ręczna to rodzinny sport. Chyba każdy fan szczypiorniaka będzie w stanie wymienić co najmniej kilka znanych ze światowych boisk braterskich duetów. Francuzi mają Nikolę i Lukę Karabaticia, Duńczycy Niklasa i Magnusa Landina, Hiszpanie Alexa i Daniela Dujshebaeva, a w Polsce przez lata furorę robili Bartosz i Michał Jureccy oraz Marcin i Krzysztof Lijewscy. Tak się składa, że trzy ostatnie duety ściśle związane są z PGNiG Superligą. Ale takich duetów w naszej lidze jest więcej!

Naturalnym jest, że szukając superligowych rodzeństw, Jureccy i Lijewscy przychodzą na myśl jako pierwsi. W końcu mowa o ikonach polskiego szczypiorniaka, medalistach mistrzostwach świata i jednych z najlepszych zawodników w historii naszej piłki ręcznej. Ich superligowe losy były jednak różne.

Choć Bartosza i Michała Jureckich dzieli ponad pięć lat różnicy (pierwszy z nich ma 42 lata, a drugi zbliża się do 37. urodzin), do Ekstraklasy zawitali w podobnym czasie. Obaj kojarzyć mogą się z Chrobrym Głogów, choć Bartosz zaliczył wcześniej epizod w Olimpii Piekary Śląskie. Do Głogowa przeniósł się w 2002 roku, a sezon później dołączył do niego Michał. Panowie pograli razem jednak tylko trzy lata. Później jedyną drużyną, w jakiej występowali wspólnie, była reprezentacja.

Michał w 2006 roku został graczem Vive Kielce, z którym – z trzyletnią przerwą na występy w Niemczech – związany był do 2019 roku. Teraz to kapitan Azotów Puławy. Z tym klubem związany był też Bartosz. Gdy w 2015 roku wrócił do Polski po dziewięciu latach gry w Bundeslidze, najpierw spędził sezon w Głogowie, a po roku przeniósł się do Azotów, gdzie w 2018 roku zakończył karierę. Obecnie próbuje sił w roli trenera – przez kilka miesięcy pracował w Puławach, a dziś prowadzi Piotrkowianina.

W przeciwieństwie do Jureckich, Marcin i Krzysztof Lijewscy nigdy nie grali ze sobą w jednym klubie w Polsce. Spotkali się za to w Niemczech, w HSV Hamburg. W Superlidze natomiast występowali wyłącznie przeciwko sobie. Gdy Marcin wrócił do Polski w 2013 roku, zasilił szeregi Orlen Wisły Płock. Krzysztof od roku był już wtedy zawodnikiem Vive, z którym związany jest zresztą do dziś – teraz już w roli grającego drugiego trenera zespołu.

Marcin natomiast po rocznym pobycie w Płocku wrócił do Wybrzeża Gdańsk, w barwach którego w 1996 roku debiutował w Ekstraklasie. W tym klubie zakończył też karierę i wkrótce został jego trenerem. Dziś to szkoleniowiec Górnika Zabrze i zdobywca Gladiatora dla najlepszego trenera sezonu 2019/20.

Ale to nie wszystkie braterskie duety w Superlidze. Wspomniani na wstępie Alex i Daniel Dujshebaev od 2017 roku nieprzerwanie związani są z Vive. Ich klubowy kolega Tomasz Gębala ma brata Stanisława w Zagłębiu Lubin, a trzeci z Gębalów, Maciej, do niedawna grał jeszcze wraz z Tomaszem w Wiśle Płock. Bramki Nafciarzy broni Adam Morawski, którego brat Mateusz jest rozgrywającym Gwardii Opole. W Kaliszu natomiast w barwach Energi MKS występują Maciej i Konrad Pilitowscy.

Rodzeństwa znaleźć możemy też na szczeblach kierowniczych superligowych klubów. Piotr Papaj to kapitan Torus Wybrzeża, a jego starszy brat Paweł jest dyrektorem marketingu Łomży Vive Kielce. Paweł Biały to z kolei prezes Sandry SPA Pogoni Szczecin, a Rafał Biały – trener Portowców. Zestawienie zamkniemy braćmi Mogielnickimi – starszy Dariusz to dyrektor ds. marketingu Górnika Zabrze, a młodszy Krzysztof jest prezesem Grupy Azoty SPR Tarnów.

Bracia w Superlidze:
Zawodnik/zawodnik
Alex Dujshebaev – Dani Dujshebaev
Tomasz Gębala – Stanisław Gębala
Adam Morawski – Mateusz Morawski
Maciej Pilitowski – Konrad Pilitowski

Zawodnik/trener
Krzysztof Lijewski – Marcin Lijewski
Michał Jurecki – Bartosz Jurecki

Pozostałe
Piotr Papaj – Paweł Papaj
Rafał Biały – Paweł Biały
Krzysztof Mogielnicki – Dariusz Mogielnicki

Publicystyka Superligi to nowy projekt komunikacyjny PGNiG Superligi. Eksperci zajmujący się piłką ręczną będą w każdy poniedziałek komentować najważniejsze wydarzenia z ligowych rozgrywek.

Autor: MACIEJ WOJS
dziennikarz TVP Sport

Od małego związany z piłką ręczną za sprawą ojca, w przeszłości zawodnika ekstraklasowych Unii Tarnów i Hutnika Kraków. Dziennikarską przygodę zaczynał, pisząc dla SportowychFaktów. Od 2018 roku w TVP Sport, gdzie oprócz opisywania handballowej rzeczywistości, od czasu do czasu próbuje sił w roli reportera i komentatora.